दरवाज्यावर उभा मी
हात पसरुनि
पडले माझ्या पदरी
माझेच दान
अपेक्षा केली कधी नव्हे ते
पण,
कधीतरी केलेल्या अपेक्षेचे
काय होणार?
फ़क्त अपेक्षाभंग...???
कित्येक वर्षे गेली
आणि ज्या कुशीत
निश्चिंत मनाने
गाढ झोपत होतो
ती कूस
हक्काची कधी नव्हतीच...!
या जाणीवेला काय म्हणावे?
जीवनात मरण ... की मरणात जीवन?
माहीत नाही ... पण
मी मात्र कायमच राहिलो आहे
जीवनात माझ्या
...फ़क्त आणि फ़क्त
एक याचक ....
1 comment:
Nice poem sagar.....( Manisha)
Post a Comment